Op een vreselijke vrijdagochtend stapte mijn man in de auto. Zijn eindpunt: de spoorweg. Hij verstopte zich, wachtend op de trein die kwam… en sprong. Alles in het leven van ons gezin is sinds die tijd voor altijd veranderd. Ook een deel van míj stierf op die dag. Er was veel spanning tussen mijn man en mij. Pijn, woorden die er niet mochten zijn, maar toch werden uitgesproken. Ik wilde een nieuwe weg volgen, heb ‘stop’ gezegd, en hoopte ooit gelukkig te kunnen worden, me geliefd te voelen. En toen besloot hij er mee te stoppen. Te stoppen met leven. Kon ik mezelf ooit nog vergeven? Hoe moet ik verder met twee kleine kindjes? Ik voelde de druk en stille beschuldigingen van mensen om mij heen. En toch: in ieder mens zit meer kracht dan je denkt. Ik vond die kracht in de ogen van mijn zoon. “Mama, jij komt toch terug?” vroeg hij me. Vanaf dat moment probeer ik opnieuw te leven. Tijdens de Mensenbieb deel ik mijn ervaringen en gevoel met je.