Zelfdoding partner

Op een vreselijke vrijdagochtend stapte mijn man in de auto. Zijn eindbestemming: het spoor. Hij verstopte zich, wachtte op de trein… en sprong. Sinds die dag is alles in het leven van ons gezin onherroepelijk veranderd. Ook een deel van mij stierf daar, op dat spoor, met hem.

Er was spanning tussen ons. Pijn. Woorden die misschien nooit gezegd hadden mogen worden, maar toch werden uitgesproken. Ik had ‘stop’ gezegd. Ik wilde een andere weg, hoopte op een toekomst waarin ik me weer geliefd kon voelen. En toen… stopte hij met leven.

Kon ik mezelf ooit nog vergeven? Hoe moest ik verder, met twee kleine kindjes, met al die vragen en die stille beschuldigingen uit mijn omgeving? Het voelde alsof alles me overspoelde. En toch: ergens diep van binnen zat nog iets. Kracht.

Ik vond die in de ogen van mijn zoon, toen hij vroeg: “Mama, jij komt toch terug?” Vanaf dat moment probeer ik opnieuw te leven. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het moet. En omdat liefde, zelfs na verlies, een weg zoekt.

Tijdens de Mensenbieb deel ik mijn verhaal. Over rouw, schuld, liefde, en de weg naar ademhalen na een breuk die alles veranderde.