Sterrenkindjes
Mijn naam is Anke Ling. Ik ben getrouwd met Richard en samen zijn wij de trotse ouders van vijf prachtige kinderen: Sophie, Guusje, Kato, Lieve en Teun. Daarnaast zijn wij ook ouders van vijf sterrenkindjes: Cas (6 weken), Thijs (16 weken), Bram (8 weken), Flippie (7 weken) en Kikker Stitch (7 weken). Ja, die laatste twee namen zijn niet door ons bedacht, maar daarom niet minder dierbaar.
Elk verlies heeft diepe sporen nagelaten. Het rouwproces was iedere keer anders en had tijd nodig om een plek te krijgen. Toch was het verlies van Thijs extra ingrijpend. We waren de 12 weken ruimschoots voorbij, en bij elke echo zagen we een levendig, sterk kindje. Tot op 29 oktober 2020, toen we ineens te horen kregen dat zijn hartje was gestopt met kloppen.

Onze wereld stond stil. Waar we verwachtten te genieten van een zwangerschap, moesten we ons voorbereiden op de geboorte van een kindje dat niet meer leefde. Op 2 november 2020 om 12.34 uur werd onze zoon Thijs geboren. In onze ogen was hij perfect en dat zal hij altijd blijven.
Samen versierden we een kistje voor hem en legden er doekjes met onze geur in, zodat we altijd dicht bij hem konden zijn. We gaven hem een bijzonder plekje in onze tuin. Daar zitten we nog vaak even bij hem, om te vertellen over ons leven ook over Taartje voor Thijs.

Het ontstaan van Taartje voor Thijs
Taarten maken is al jaren een van mijn grote hobby’s. Toen onze dochters vroegen hoe we Thijs zijn "jaardag" zouden vieren, want jarig zijn betekent tenslotte taart, wist ik wat me te doen stond. Zo begon ik met het maken van een klein jaartaartje voor Thijs.

Die eerste taart gaf mij onverwacht veel troost. Ondanks dat Thijs er fysiek niet bij is, voelt het alsof hij er op die dag toch een beetje bij is. Sindsdien is Taartje voor Thijs ontstaan: een liefdevolle, tastbare manier om stil te staan bij het leven en het gemis van onze sterrenkinderen.

Over mij – van soldaat naar moeder
Op mijn 17e begon ik mijn carrière als soldaat bij de Landmacht. Na de algemene militaire opleiding kwam ik terecht bij de geneeskundige dienst. Ik ging twee keer op missie: in 2002/2003 naar Bosnië en in 2004/2005 naar Irak.

Voor mijn missie naar Irak had ik al mijn zaken geregeld voor het geval ik zou overlijden. Bij Bosnië voelde dat nog ver weg, het was tenslotte een vredesmissie. Maar in Irak werd het besef dat het ook míjn laatste dag kon zijn, ineens heel echt. Niet door één specifieke gebeurtenis, maar door de constante spanning, onzekerheid en dreiging.

Toen ik thuiskwam, dacht ik dat het leven weer verder zou gaan zoals voorheen, maar dat deed het niet. Mijn hoofd zat nog in Irak, terwijl hier alles doorging. In 2008 werd bij mij PTSS vastgesteld. Het kostte me vriendschappen, relaties en mijn vertrouwen in mensen. Ik leefde roekeloos, was voortdurend op mijn hoede, en kon niemand meer vertrouwen.

Veel mensen denken bij een veteraan aan een oudere man, niet aan een moeder met vijf kinderen. Maar iedereen kan veteraan zijn en ik vind het belangrijk om dat beeld te doorbreken.

Waarom ik mijn verhaal vertel
Ik kom niet uit een militair gezin. Mijn ouders waren verbaasd dat ik me aanmeldde bij Defensie; in hun ogen was ik een braaf, zachtaardig meisje uit een klein dorp. Maar ik zocht avontuur, spanning en een manier om mensen te helpen niet in een verzorgingstehuis, maar op een andere manier.
Door mijn verhaal te delen over mijn missies, mijn PTSS en ons verlies, hoop ik ruimte te maken voor eerlijke gesprekken. Over verdriet, kracht, verlies, trauma en herstel. Over wat het betekent om moeder én veteraan te zijn. En vooral: over liefde, in al haar vormen.