Een stukje van mij

Ik had nooit gedacht dat ik ooit een orgaan zou doneren. Tot mijn moeder ziek werd. Haar nieren begaven het langzaam, en ineens draaide alles om dialyse. Urenlang per week lag ze aan een machine. Haar energie verdween, beetje bij beetje. Dat ging zo door, bijna acht jaar lang. Ze had een nier nodig. En snel.

Ik liet me testen. Maar we waren geen match. Dat was een harde klap. Je wilt alles doen voor je moeder en dan hoor je dat je haar letterlijk niet kunt geven wat ze nodig heeft. Toen kwam de optie van een cross-over donatie: ik zou mijn nier doneren aan een onbekende patiënt en in ruil kreeg mijn moeder een nier van een andere levende donor. Een ruil van levensreddende cadeaus.

Ik deed het. Niet zonder spanning, maar met volle overtuiging. En het was het waard. Mijn moeder kreeg haar leven terug. Ergens anders, ver weg of misschien juist dichtbij, kon iemand verder leven met een deel van mij. Het is een vreemd maar krachtig gevoel, dat een stukje van jou nu doorleeft in een ander lichaam.

Sindsdien zie ik pas echt hoe belangrijk orgaandonatie is. Niet alleen bij leven, zoals ik heb gedaan, maar ook na overlijden. Er zijn duizenden mensen die wachten. Die hopen. Die hun leven in de wachtstand hebben gezet, totdat er iemand 'ja' zegt.

Voor mij is orgaandonatie geen verlies. Het is een daad van liefde, van verbinding. Iets wat je geeft, vaak zonder dat je het zelf merkt, maar wat voor een ander alles betekent. Of je nu kunt doneren bij leven, of na je dood: je kunt een verschil maken. Eén keuze. Meerdere levens.

En geloof me: er is geen groter gevoel dan te weten dat jouw ‘ja’ iemand anders toekomst heeft gegeven. Wil je er meer over weten? Ik vertel je er graag over open, eerlijk en vanuit mijn eigen ervaring.