Van mens naar machine, en terug
Meer dan 20 jaar voelde ik me onoverwinnelijk. Als marinier, veteraan en ambulancehulpverlener stond ik altijd klaar. Ik sportte veel, haalde diploma’s, bouwde een gezin op, aan de buitenkant leek alles op rolletjes te lopen, maar vanbinnen raakte ik mezelf langzaam kwijt. In al die rollen, verwachtingen en prestaties werd ik steeds meer een machine. Altijd doorgaan, altijd sterk zijn. Totdat iemand me een liefdevolle maar confronterende spiegel voorhield.

In de stilte die volgde, durfde ik eindelijk te luisteren. Naar mijn lichaam, naar wat er van binnen speelde. En voor het eerst vroeg ik om hulp. Dat werd het begin van de moeilijkste, maar ook de meest waardevolle reis van mijn leven: de reis van hoofd naar hart.

Herken je dat gevoel? Dat je altijd maar doorgaat, terwijl iets in jou eigenlijk schreeuwt om rust, om ruimte, om gezien te worden? Laten we in gesprek gaan. Misschien houd ik jou, net als ooit bij mij gebeurde, ook een spiegel voor.